خاطره ای که برجای ماند

برای من جام های جهانی در سال 1990 با زلزله در هنگامه بازی برزيل- اسکاتلند شروع شد؛ همراه هزاران کشته در اطراف و گرد پريشانی بر چهره ها. گويي آن زمان، تنها اين صحنه جهانی بود که اميد را به مدد امواج تلويزيونی – هرچند به صورت غير زنده- در فضا می پراکند. می گويند که برای هر کسی نخستين جام جهانی، خاطره انگيز ترينِ آن هاست و من نيز آن دوره را چنين می بينم با ديدارهاي رويايي که در سال های بعد تکرار نشدند؛ برزيل- آرژانتين، ايتاليا- انگلستان، ايتاليا- آرژانتين و آلمان- آرژانتين در فينال با ضربه پنالتی آندرياس برمه.
در اين بيست سال زمانه دگرگون شد. اينک جام جهانی خود زلزله ای است در دنيای رسانه ها و از آن جا تا تار و پود زندگی مردمان در چهارگوشه جهان. مرزها را در می نوردد و فرهنگ ها را به سوی خود می خواند. به کمک ابزارهای موجود در قرن بيست و يکم در لحظه ای دردها و شادی ها را به اشتراک می گذارد و پيوندهای ميان آدميانی غريب را محکم می سازد. و چه قدر خوشبخت هستند آيندگان - که بر خلاف ما در مورد پدران و مادرانمان- از جزء جزء زندگی و انديشه های ما آگاهند و نيازی به گمانه زنی نمی بينند.
جامی که گذشت به هر کيفيت و با هر داستانی، خاطره ای شد که بر جای ماند برای ما و نشانی شد برای آيندگان تا چگونه ما را داوری کنند

بهاران از توست

دست و دلم این بار به نوشتن از بهار نمی رود. این بار بهار چنان نيست که همواره رخ می نماياند. نشسته بودم به خواندن یادداشت های بهاری ام از ده سال پیش تا امروز که یازدهمین آنهاست. ده سال! چه بسيار .... و چه اندک! بهاریه هایم ، چه آنها که بر کاغذ نقش بسته اند و چه آنها که در فضای ورد جای گرفته اند، چه آنها که جایی چاپ شده یا در هزارتوی این شبکه جهانی به نمایش در آمده اند، همه در چند مفهوم مشترکند: شادی، هیجان و ....امید. اما چه افتاد این سر ما را که اینک خبرمان نیست از آن مفاهیم. سال خوبی را پشت سر نگذاشتم؛ عزيزانی را از دوستان و بستگان دور و نزدیک از دست دادم و در نگاه جمعی، مانند دیگر مردمانی شده ام که امسال بسیارند ولی دلزده. رنج برده از آن چه نباید می شد و از آن همه مصیبتی که حقشان نبود.

به هر روی بهاری است که می آید، پیوسته نیست و نخواهد ماند. همچون احوال مردمان که دگرگون می شود و فراز و نشیب می گیرد؛ درشتی و نرمی می بیند و پیروزی ها و شکست ها می چشد. و با همه این تغییرها، نه احوال مردمان که این خود مردمان هستند که اگر بهاری باشند، می توانند هر زمانی و به هر دشواری، بهار را بسازند و پیش روند.

امسال بهار حدیثی دیگر دارد که سروده مشهور سایه در 55 سال پيش بيش از هر زمانی به آن نزديک است که با و جود سختی ها "هنوز اینجا جوانی دلنشین است هنوز اینجا نفس ها آتشين است". کمی طولانی است و اینجا نیاوردم آن را. آن ها که می توانند کاملش را بیابند و بخوانند که زبان دل امروز است. بهاری باشید.